انواع فناوری های خودروهای خودران

سطح 1 : مقداری کمک راننده مجاز است. در خودروهایی که مجهز به اتوماسیون سطح 1 هستند، خودرو می تواند در شرایط خاصی کنترل فرمان یا دریچه گاز/ترمز را به دست بگیرد، اما به راننده متکی است که در صورت از کار افتادن این سیستم ها، فوراً کنترل را به دست می گیرد. بسیاری از خودروهای جدید مجهز به کروز کنترل تطبیقی ​​هستند که می تواند خودرو را تا توقف کند کند که در این دسته قرار می گیرد. برخی از خودروها به سیستم‌های کنترل خط فعال (که به عنوان پیشگیری از خروج از خط نیز شناخته می‌شود) مجهز هستند که امکان رانندگی در زمان‌های محدودی را فراهم می‌کند.

سطح 2: کمک راننده بیشتر. اتوماسیون سطح 2 در تعداد سیستم هایی که برای کمک به رانندگان استفاده می شود با اتوماسیون سطح 1 متفاوت است، اما این دو سطح از این نظر یکسان هستند که رانندگان را ملزم می کنند در صورت از کار افتادن یا توقف کار آن سیستم ها فوراً کنترل را به دست گیرند. سطح 2 امکان استفاده از کروز کنترل تطبیقی ​​و کنترل فعال خطوط را به طور همزمان فراهم می کند. چندین خودروساز سیستم‌هایی را ارائه می‌کنند که کنترل دریچه گاز/ترمز و فرمان را برای مدت محدودی در دست می‌گیرند، اما نیاز به تعامل راننده یا توقف آن سیستم‌ها دارند که معمولاً چندین هشدار به راننده می‌دهند. (آنچه هنگام خاموش شدن آنها اتفاق می افتد در تشخیص بین اتوماسیون سطح 2 و سطوح بالاتر مهم است.) برخی از پیچیده ترین سیستم های امروزی می توانند تمام کنترل ها را با سرعت کامل در بزرگراه کنترل کنند، اما همچنان راننده را ملزم به نظارت بر جاده پیش رو دارند. بهترین آنها جنرال موتورز است سوپر کروز. بلوکروز فورد و رانندگی کامل تسلا نیز در اینجا واجد شرایط هستند.

سطح 3: سطح 3 نظری باقی می ماند. از اتوماسیون مشروط تشکیل شده است. بسیاری از خودروسازان گفته‌اند که از اتوماسیون سطح 3 صرفنظر می‌کنند زیرا ممکن است خطرناک باشد که بلافاصله تمام عملکردهای رانندگی را به انسانی که لازم نیست به جاده توجه کند، خطرناک باشد. اتوماسیون سطح 3 می تواند تمام موقعیت های رانندگی را در شرایط خاص مدیریت کند و برخلاف اتومبیل های سطح 2 به طور مداوم جاده را زیر نظر دارد. آزمایش‌های محدود نشان داده است که این سیستم‌ها ممکن است ایمن‌تر از عدم اتوماسیون نباشند، اما اکثر کارشناسان از این نمی‌گویند که خودروهای سطح 3 باید ممنوع شوند. در حالی که نمودار SAE می‌گوید «راننده ترافیک» واجد شرایط این سطح است، هیچ خودرویی در جاده‌ها آن را ندارد، حتی خودروهایی با سیستم‌هایی با برچسب «دستیار ترافیک ترافیک». آن سیستم‌هایی که معمولاً کنترل‌ها را در شرایط ترافیکی با سرعت کم کنترل می‌کنند،

سطح 4 : تقریباً خودران. بیشتر خودروسازان به دلایل مختلفی اتوماسیون سطح 4 را هدف قرار داده اند. اولاً، احتمالاً ارزان‌تر است زیرا اتومبیل‌های خودران سطح 4 ممکن است به کنترل‌های راننده مانند فرمان، دریچه گاز یا پدال‌های ترمز نیاز نداشته باشند – ساخت خودرویی با کنترل‌های اضافی هم برای راننده و هم برای سیستم‌های خودران پرهزینه و پیچیده خواهد بود. ثانیاً، سطح 4 با سطح 3 تفاوت دارد، در درجه اول به این دلیل که در صورت خرابی سیستم های خودران، نیازی به دخالت انسانی ندارد. اتوماسیون کروز جنرال موتورز یکی از چندین نهادی است که ناوگان محلی محدودی از خودروهای بدون راننده را که در این دسته قرار می گیرند، اداره می کند.

سطح 5 : کاملاً خودران. ممکن است این یک گام کوچک منطقی از سطح 4 به نظر برسد، اما برای اکثر خودروسازان، خودگردانی سطح 5 یک جهش بزرگ برای خودروهای خودران است. خودروهای سطح 5 همیشه و در همه جا خودران خواهند بود. با توجه به اینکه بیشتر جاده‌های کشور در یک روز آفتابی بین ایالتی مستقیم نیستند، سطح نهایی SAE نیاز به آزمایش گسترده برای حسگرهایی دارد که هنوز نمی‌توانند خطوط جاده را در هوای بد، نور کم، در جاده‌های خاکی یا تعداد بیشماری حالات دیگر را بخوانند. شرایط متغیر اگرچه داشتن فرمان و پدال مانع از قرار گرفتن خودرو در سطح 5 نمی شود، اما برای رسیدن به این نام، این کنترل ها بی فایده خواهند بود: اتومبیل های سطح 5 در هیچ شرایطی توسط انسان ها رانده نمی شوند.