انواع مختلف چراغهای خودرو

در ادامه بخوانید تا بدانید چه چراغ هایی در وسیله نقلیه خود خواهید یافت و چه کار می کنند؟

چراغ های جلو پرمصرف ترین چراغ های جلو هستند. روشن تر از چراغ های جانبی، اما نه به روشنایی چراغ های جلو.

آنها نام خود را به عنوان زاویه به سمت پایین، به سمت جاده می گیرند. سوئیچ برای روشن کردن آنها معمولا روی صفحه داشبورد یا ساقه نشانگر پیچ خورده یافت می شود، اگرچه بسیاری از خودروهای جدید دارای چراغ هایی هستند که بدون ورودی راننده کار می کنند.

کد بزرگراه می‌گوید: «وقتی دید به‌طور جدی کاهش می‌یابد، باید از چراغ‌های جلو استفاده کنید» و «به طور جدی کاهش می‌یابد» زمانی که می‌توانید کمتر از 100 متر جلوی خود را ببینید، تعریف می‌شود.

این بدان معناست که آنها باید در شب و در هوای بد روشن شوند.

چراغ های جلو روشن ترین نوع چراغ های جلو در خودروهای معمولی هستند.

آنها زاویه بیشتری نسبت به چراغ های جلو دارند و به شما امکان می دهند قسمت بیشتری از جاده را ببینید و گاهی اوقات به عنوان نور بالا شناخته می شوند.

سوئیچ برای روشن کردن آنها معمولاً در نزدیکی سوئیچ چراغ های جلو قرار دارد و ممکن است از مجموعه متفاوتی از لامپ ها استفاده کنند.

شما فقط باید از چراغ های جلو در قسمت های بدون نور جاده در شب استفاده کنید.

هنگام ملاقات با ترافیک روبرو (از جمله دوچرخه سواران یا عابران پیاده)، دنبال کردن وسیله نقلیه دیگری، یا رانندگی در پیچ های چپ، باید چراغ های جلو را خاموش کنید زیرا اغلب می توانند خیره کننده باشند و ممکن است باعث تصادف شوند.

چراغ‌های مه شکن بر خلاف چراغ‌های پرتو کامل که توسط مه منعکس می‌شوند، برای عبور از مه و مه طراحی شده‌اند.

آنها معمولا در دو مجموعه، جلو و عقب، با سوئیچ‌ها با کد رنگی عرضه می‌شوند: کهربایی برای چراغ‌های مه شکن عقب و سبز برای چراغ‌های مه شکن جلو.

در بیشتر خودروها، قبل از فشار دادن یا پیچاندن کلید چراغ مه شکن، باید چراغ های جلوی خود را روشن کنید.

فقط زمانی باید از چراغ های مه شکن خود استفاده کنید که دید زیر 100 متر است. برای استفاده از یک اندازه گیری کلاسیک بریتانیایی که آن را در چشم انداز قرار می دهد: این تقریباً طول یک زمین فوتبال است.

هنگامی که دید بهتر از آن است، مهم است که از چراغ های مه شکن خود استفاده نکنید، زیرا در معرض خطر خیره کردن سایر رانندگان هستید.

چراغ های هشدار دهنده خطر

چراغ های خطر شما در تمام گوشه های ماشین شما قابل مشاهده است – آنها چراغ هایی هستند که معمولاً به عنوان نشانگر شما استفاده می شوند.

چراغ های کهربایی چشمک زن برای هشدار دادن به سایر رانندگان در مورد خطر یا موانع در جاده استفاده می شود و دکمه داشبورد با شکل مثلثی مانند تصویر بالا نشان داده شده است.

شما فقط باید از چراغ های خطر خود استفاده کنید که وسیله نقلیه شما ساکن است تا به دیگران هشدار دهید که باعث ایجاد انسداد موقت می شوید.

این ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که شما تصادف کرده اید، خراب شده اید یا به دلیل انسداد مجبور به توقف شده اید.

همچنین اگر در بزرگراه هستید و مانعی در جلو وجود دارد که باید به سایر رانندگان در مورد آن هشدار دهید، می‌توانید از چراغ‌های خطر نیز استفاده کنید.

نشانگرها همان موقعیتی را می گیرند که چراغ های هشدار خطر شما در تمام گوشه های ماشین شما قابل مشاهده است.

چراغ های چشمک زن در یک طرف ماشین شما با استفاده از ساقه نشانگر روشن و خاموش می شوند. آنها همچنین به محض اینکه چرخ های خود را صاف کنید، پس از چرخش به طور خودکار خاموش می شوند.

اگر امتحان خود را پس داده اید، قطعاً نباید این را بپرسید!

باید از نشانگرها برای نشان دادن سایر کاربران جاده و عابران پیاده استفاده کنید که قصد دارید به کجا بپیچید. این شامل دوربرگردان، دور زدن، سبقت گرفتن و تغییر مسیر است.

مطمئن شوید که آن را خیلی دیر ترک نمی کنید، یا آنها را خیلی زود روشن نمی کنید، زیرا ممکن است دیگران فکر کنند که شما در حال چرخش زودتر هستید.

چراغ‌های کناری خودرو یا چراغ‌های پارکینگ که گاهی اوقات شناخته می‌شوند، معمولاً در واحد چراغ‌های جلو در گوشه‌های جلویی خودروی شما یافت می‌شوند.

چراغ‌های کناری به روشنایی چراغ‌های جلو نیستند، بنابراین رانندگان از آن‌ها استفاده می‌کنند تا در مواقعی که هوا به اندازه کافی برای چراغ‌های اصلی تاریک نیست، خود را در معرض دید ترافیک قرار دهند.

سوئیچ برای روشن کردن آنها معمولاً روی صفحه داشبورد یا ساقه نشانگر پیچ خورده یافت می شود.

قانون بزرگراه می گوید که همه وسایل نقلیه باید چراغ های پارکینگ یا چراغ های کناری را هنگام پارک در جاده (یا دراز کشیدن) با محدودیت سرعت بیش از 30 مایل در ساعت نشان دهند. آنها طوری طراحی شده اند که هنگام ترک ماشین خود برای مدت طولانی روشن بمانند و نباید باتری شما را خالی کنند.

اگر جاده دارای محدودیت سرعت 30 مایل در ساعت یا کمتر است، نیازی به استفاده از چراغ های جانبی خود ندارید، تا زمانی که:

• محل شما یک پارکینگ شناخته شده یا استراحت است، یا
• شما در جهت جریان ترافیک، نزدیک به حاشیه، و حداقل 10 متر از نزدیکترین تقاطع روبرو هستید.

اگر وسیله نقلیه شما به دلایل غیرقابل اجتناب در هر جاده ای در مه پارک شده است، چراغ های جانبی نیز باید روشن باشند.

چراغ های عقب قرمز هستند و در پشت ماشین شما یافت می شوند. آنها همزمان با چراغ های جلو شما روشن/خاموش می شوند.

بنابراین، چه چراغ‌های جلوی خود را به صورت دستی روشن کنید یا به طور خودکار کار کنند، در هر صورت روشن می‌شوند.

چراغ های ترمز نیز قرمز هستند و در نزدیکی چراغ های عقب شما قرار دارند. آنها روشن می شوند تا به سایر رانندگان نشان دهند که شما ترمزهای خود را گرفته اید و در حال کاهش سرعت هستید.

شما باید مطمئن شوید که آنها همیشه تمیز و کار می کنند. جدا از خطرات ایمنی موجود، چراغ ترمز معیوب می تواند شما را ببیند که توسط پلیس کشیده شده و به شما داده می شود:

• یک هشدار شفاهی
• اعلامیه جریمه ثابت – شامل جریمه 60 پوندی و سه امتیاز در گواهینامه شما
• اخطار رفع نقص خودرو – دستور 14 روزه برای رفع عیب و ارائه اثبات رفع آن

در شرایط جدی حتی ممکن است اتومبیل شما بلافاصله از جاده خارج شود.

با توجه به اینکه ماشین‌ها در حال تغییر هستند، جای تعجب نیست که چراغ‌های آنها نیز در حال تکامل هستند.

از آنجایی که تولیدکنندگان تأثیرات زیست محیطی کار خود را در نظر می گیرند، راه حل های کارآمد انرژی در وسایل نقلیه ما محبوبیت بیشتری پیدا کرده اند. پیشرفت تکنولوژی سه نوع لامپ رایج را به ما داده است:

• هالوژن
• دیودهای ساطع نور (LED)
• زنون/تخلیه با شدت بالا (HID)

چراغ های هالوژن امروزه محبوب ترین نوع در جاده های ما هستند. آنها از ترکیبی از گازها – معمولا نیتروژن و آرگون – و یک رشته تنگستن در یک لوله شیشه ای استفاده می کنند.

هنگامی که فیلامنت گرم می شود، نور تولید می شود. آنها ارزان هستند و به راحتی قابل تعویض هستند، اما در سال های اخیر از بین رفته اند.

یک لامپ هالوژن استاندارد 1300 لومن تولید می کند که سطح نور خوبی است اما نسبت به سایر گزینه ها کم نورتر است.

گرمای غیرضروری و استفاده نشده تولید شده توسط هالوژن باعث می‌شود که آن را به‌طور باورنکردنی ناکارآمد کند و از آنجایی که نور متمرکز نمی‌شود، روشنایی جاده آنقدر که می‌توانست روشن نیست.

LED مخفف “دیودهای ساطع کننده نور” است و در حال حاضر کارآمدترین سیستمی است که به طور گسترده در دسترس است.

با زمان خیز کوتاه – مدت زمان روشن شدن – آنها بیش از 250 برابر سریعتر از هالوژن کار می کنند و این سیستم را به سیستم عالی برای ترمز و چراغ های نشانگر تبدیل می کند.

منبع نور با ماندگاری زیاد کوچک است و می توان آن را در طرح های مختلف مرتب کرد که به سازندگان انعطاف پذیری بسیار بیشتری را با طرح های خود می دهد. این چراغ های جهت دار از لامپ های هالوژن با همان وات نیز روشن تر هستند.

ال ای دی ها هنگام عبور برق، مقدار کمی گرما در امیتر تولید می کنند و برای جلوگیری از آسیب به کابل های مجاور به سیستم های خنک کننده نیاز دارند. سیستم های خنک کننده به طور کلی در قسمت موتور قرار می گیرند.

با تعدادی از اجزای ساخت بشر، LED ها در مقایسه با لامپ های هالوژن گران هستند.

تخلیه با شدت بالا (HID) زنون گازها و فلزات کمیاب را گرم می کند تا درخشش سفید یا آبی روشن ایجاد کند.

آنها تا سه برابر روشن تر از لامپ های هالوژن با وات یکسان هستند. لامپ های HID برای راه اندازی به انرژی بیشتری نسبت به هالوژن نیاز دارند اما با مصرف انرژی بسیار کمتر و طول عمر بیشتر کار می کنند.

چراغ های جلو HID زمانی که آنها را در جاده می بینید بسیار متمایز هستند، اما به چند دلیل نتوانسته اند به یک استاندارد صنعتی تبدیل شوند. از جمله این موارد می توان به هزینه فلزات کمیاب مورد نیاز برای تولید آنها، روشنایی کنترل نشده آنها که اغلب باعث تابش خیره کننده سایر رانندگان می شود، و زمان لازم برای رسیدن به روشنایی کامل آنها اشاره کرد.